Jan Siracki

Rođen je 29. maja 1925. god. u Bačkom Petrovcu u siromašnoj zemljoradničkoj porodici. U Bačkom Petrovcu je završio četiri razreda osnovne škole i pet razreda slovačke gimnazije. Zatim je pohađao Gimnaziju sa nastavom na slovačkom jeziku u Šuranima, ali je 1944. godine maturirao privatno na istoj gimnaziji u Košicama. Od leta godine 1944., slično kao većina učenika slovačke gimnazije u B.Petrovcu postao je član protivfašističkog pokreta a od jeseni 1944. god. bio je pripadnik slovačke XIV. Vojvođanske brigade. Nakon što se brigada rasformirala, krajem marta 1945. god. pri Štabu 51. divizije vršio je nekoliko vojnih i političkih funkcija do februara 1946. god., kada je bio demobilisan. Bio je urednik slovačkog nedeljnika „Hlas ľudu“ a u novembru 1946. god. počeo da studira na FF Univerziteta Komenskog u Bratislavi.

Za vreme studija bio je urednik časopisa „Pravda“ i „Kulturni život“. 1950. god. je završio studije, odbranivši doktorat iz filozofije. Do 1955. godine bio je u zatvoru, pošto su ga bespravno odsudili na 20 godina u staljinističkom protivtitovskom procesu. Rehabilitovan je tek 1964. godine. Nakon povratka iz zatvora bio je 11 meseci nezaposlen, od 1956. god. radio u Zavodu istorije KSS kao urednik, od 1957. god. bio je naučni sekretar i urednik u Istorijskom zavodu SAV, u godinama 1961-1964. glavni urednik Izdavaštva Slovačke akademije nauka (danas Veda).

Nakon povratka u Istorijski zavod Slovačke akademije nauka godine 1965. odbranio je doktorsku disertaciju „Seoba Slovaka na Donju zemlju u 18. i 19. veku“ (Sťahovanie Slovákov na Dolnú zem v 18. a 19. storočí), dva puta je izašlo njeno knjižno izdanje (1966, 1971). Godine 1968. počeo je da radi u Matici slovačkoj i postao direktor novoosnovanog Ureda za Slovake u inostranstvu, gde je radio do odlaska u penziju 1990. god. Umro je 28. 10. 1998. god.

Od 1973. god. posvetio se isključivo naučno istraživačkom radu. Kao prvi profesionalni istoričar istražujući seobe Slovaka, došao je ne samo do novih faktografskih nego i teorijsko-metodoloških saznanja, koje su objavljene ne samo u monografijama nego i u sintezama. Izdao je knjigu „Slovaci u svetu I“ (1981) sa autorskim kolektivom a 1985. god. samostalno „Dugo traženje zavičaja“ (Dlhé hľadanie domova) . Napisao je i tekstove za monografije „Jugoslavija“ (1965, 1980) i „Jadran“ (1966), zatim je napisao i izdao preko 100 studija i članaka koji su izdati u Slovačkoj i inostranstvu (naročito u Jugoslaviji i Mađarskoj).

Preteča je organizovanja kulturnih veza sa Slovacima u inostranstvu. Od jugoslovenske književnosti prevodio je uglavnom srpske romane Dobrice Ćosića, Antonija Isakovića, Branka V. Radičevića, Jare Ribnikar, Ivana Ivanjija, Bogdana Šeklera, za decu Branka Ćopića, što se tiče istorijske literature Vladimira Dedijera, Riste Kovijanića i Ivana Božića. Iz hrvatske književnosti preveo je romane Vjekoslava Kaleba, Ranka Marinkovića, iz slovenačke književnosti romane Cirila Kosmača i Ivana Potrča, iz makedonske Božina Pavlovskog i Jovana Pavlovskog. Stručne i političke radove prevodio je sa češkog, ruskog i mađarskog jezika.